پیامهای سلامتی

چه ورزشهایی برای سالمندان لازم است

چه ورزش هایی برای استخوان سازی ما موثرترند افراد سالمند از چه تمرینات ورزشی بهتر است استفاده کنند تا به مشکل برنخورند

 ورزش های تحمل وزن شامل هر گونه فعالیت ایستاده مانند پیاده روی، دویدن و فعالیت های ایروبیک است. تمرینات تقویت عضلات نیز شامل بلند کردن وزنه و آموزش مقاومت برای حفظ و تقویت عضلات است که به نوبه خود منجر به افزایش قدرت استخوان ها نیز می شود.

باید به این نکته تاکید کرد که تمام اشکال فعالیت بدنی به حفظ استخوان های سالم و جلوگیری از سقوط بخصوص در افراد مسن کمک خواهد کرد. ضمن این که در کنار فعالیت بدنی رعایت یک رژیم غذایی سالم و متعادل و اجتناب از عوامل خطر خاص برای عدم ابتلا به پوکی استخوان ضروری است.

سالهای کلیدی استخوان ساز

تا اواسط 20 سالگی اسکلت بدن شما در حال رشد است و بعد از سنیت 35 سالگی استخوان ها به تدریج به عنوان بخشی طبیعی از روند پیری تراکم خود را از دست می دهند. با این حال فعالیت بدنی منظم از مله تمرینات استخوان پسند، به حفظ قدرت استخوان ها و کاهش میزان از دست رفتن استخوان کمک خواهد کرد؛ حتی در افراد مبتلا به پوکی استخوان.

تمرینات با تاثیر بالا

ورزش های مقاومتی مناسب برای استخوان ها را می توان در 3 بخش تقسیم بندی کرد:

ورزش های بسیار مفید: این ورزش ها شامل دو، پرش با طناب، بالا و پایین آمدن از پله، ایروبیک، بسکتبال، والیبال، تنیس، اسکی، اسکیت، فوتبال، کوهنوردی، ژیمناستیک و وزنه برداری است. (در این روش ها استخوان ها وزن بیشتری را تحمل می کنند).

ورزش های مناسب: پیاده روی تند، ایروبیک با حرکات ملایم تر، استفاده از وسایل ورزشی مخصوص تقویت عضله قلب

ورزش های کمتر مرتبط: شنا,دوچرخه سواری, یوگا و پیاده روی.

البته به عنوان مثال شنا و یوگا در صورتی که پر انرژی انجام شود، می تواند در این زمینه تاثیرگذار باشد. توجه داشته باشید، ورزش هایی با تاثیرگذاری کم مانند پیاده روی، ایروبیک و… هم می تواند باعث کند شدن روند از دست رفتن استخوان ها شود و تاثیر مثبتی روی سلامت استخوان بگذارد.

پرش، مفید برای استخوان ها: نتایج بررسی ها درباره شکستگی لگن نشان می دهد بهترین فعالیت برای تقویت استخوان ران پرش است. نتایج بررسی محققان انگلیسی نشان داده، زنان نزدیک به سن یائسگی که به مدت 6 ماه در اغلب روزهای هفته روی یک پا 50 بار پرش می کردند، شاخص تراکم ماده معدنی استخوان پایشان (نسبت به پای دیگر که روی آن پرش نمی کردند) افزایش یافته بود. البته بهترین ورزش، ورزشی است که با پرش های متعدد و با تغییر جهت مانند رشته تنیس و فوتبال همراه باشد.

در این میان فعالیت هایی مانند بلند کردن بارهای سنگین که استرس زیادی به استخوان ستون فقرات وارد می کند به افرادی که در معرض خطر شکستگی استخوان ها هستند، توصیه نمی شود.

به افراد بالای سن 18 سال توصیه می شود حداقل سه بار در هفته فعالیت های ورزشی متوسط تا شدید انجام دهند. این فعالیت ها می تواند شامل، هنرهای رزمی، پرش، صخره نوردی، پیاده روی، فوتبال، بسکتبال، تنسی، ژیمناستیک، و تمرینات ایروبیک باشد.

در سال های از دست دادن استخوان و از سن 35 سالگی به بعد، تاکید و هدف بر روی انجام فعالیت های تقویت عضلات حداقل دو روز در هفته است. پیاده روی سریع، وزنه برداری متوسط، بالا رفتن از پله، باغبانی و … می تواند برای این افراد مفید باشد.

اگر شما در معرض پوکی استخوان و یا مبتلا به آن هستید، فعالیت بدنی منظم می تواند به حفظ استخوان های قوی و کاهش خطر ابتلا به شکستگی در آینده کمک کند، ضمن این که یک راه پیشگیری کننده از افتادن، بهبود تعادۀف قدرت و استقامت و کاهنده دردهای استخوانی است.

برای کاهش خطر ابتلا به سقوط ترکیبی از فعالیت ها شامل قدرت، تعادل و تمرینات استقامتی پیشنهاد می شود. ورزش هایی شامل:

تمرینات انعطاف پذیری

• تای چی

• یوگا

• پیاده روی

• ایروبیک کم تاثیر

• بالا رفتن از پله

اگر در معرض خطر پوکی استخوان و یا مبتلا هستید، می توانید با پزشک تان در مورد بهترین ورزش ها و تمرینات قدرتی، و انعطاف پذیری و به منظور پیشگیری از خطر سقوط و حفظ تعادل مشورت کنید.

پیامهای سلامتی

کمک به سالمندان برای رهایی از افسردگی

چرا اکثر افراد سالمند بی حوصله و گوشه گیر هستند و علاقه به تنهایی دارند و از بودن در جمع و سرو صدای زیاد فراری هستند همه این موارد نشان دهنده ابتلای آنان به افسردگی است چه کارهایی در این زمینه می توانیم برای آنان انجام دهیم؟

– پدرم خیلی بی حوصله است. هرچه به او اصرار می کنیم حداقل روزی یک بار برای پیاده روی از منزل خارج شود اعتنایی نمی کند…

– وقتی می خواهیم جایی مثلا میهمانی برویم، مادرم می گوید من نمی آیم، شما بروید. ما می مانیم که چه کنیم. از یک طرف دلمان می خواهد برویم یا اساس مجبوریم که برویم و از طرف دیگر دلمان پیش او می ماند. همه اش می ترسیم برایش اتفاقی بیفتد. مجبور می شویم رسیده یا نرسیده خداحافظی کنیم و برگردیم…

اینها نمونه هایی از گلایه هایی است که گاه و بیگاه از زبان خانواده های سالمندان این مرز و بوم شنیده می شود. به راستی سالمندان ما تا این حد مردم گریز و انزواطلب هستند؟ چرا از فرصتی که دارند استفاده نمی کنند؟ چرا به دامان بی عملی افتاده اند؟ آیا پیری و سالخوردگی آنها را چنین می کند یا باید جای دیگری دنبال علت گشت؟ حقیقت این است که پاسخ این سوال های آنقدرها ساده نیست یا بهتر بگوییم تنها یک پاسخ برای آنها نمی توان یافت.

این مدعا که سالمندی و افسردگی عجین هستند و افسردگی بخشی از سالمندی طبیعی است مدت هاست رد شده و بی اساس بودن آن در پژوهش های مختلف به اثبات رسیده است. برعکس، بسیاری از مطالعه ها نشان داده اند گرچه سالمندان با بیماری های مزمن متعدد و گاهی معلولیت هایی دست به گریبانند، وقتی شرایط مناسبی برایشان مهیاست، از روحیه بالایی برخوردارند و حتی در مقایسه با افرادی که وضعیت آنها را از بیرون ارزیابی می کنند، مانند اعضای خانواده یا پزشکشان، دید مثبت تری نسبت به وضعیت خود و آینده دارند.

بدیهی است سالمندانی که از قدیم خویی افسرده و مضطرب داشته اند، وقتی به دوران سالمندی می رسند کماکان این خصلت خود را حفظ می کنند، ولی این موضوع در مورد بیشتر سالمندان صادق نیست.

نتایج مطالعه هایی که در سال های اخیر روی سالمندان کشور ما انجام شده نشان می دهد علائم افسردگی در آنها، در مقایسه با بسیاری از دیگر کشورهای جهان شایع تر است (20 تا 30 درصد در مقایسه با 8 تا 15 درصد در مطالعه های انجام شده در کشورهای غربی). این تفاوت را چگونه می توان توجیه کرد؟

پیرشدن جمعیت در کشور ما پدیده ای تازه و شاید بتوان گفت تا حدودی غافلگیرکننده است. هنوز زیرساخت های لازم برای اینکه سالمندان بتوانند از اوقات فراغتشان لذت ببرند به اندازه کافی وجود ندارد.

باید باشگاه هایی مختص سالمندان احداث کنیم

در برخی از نقاط دنیا این مشکل را با ایجاد باشگاه های سالمندان در محله ها تا حدودی حل کرده اند. باشگاه سالمندان محلی است با امکانات فرهنگی، ورزشی و تفریحی نه چندان گسترده که خود سالمندان در برنامه ریزی و مدیریت آن سهم دارند.

چنین مکانی امکان آن را فراهم می کند که سالمندان دور هم جمع شوند و از مصاحبت یکدیگر لذت ببرند و کنار آن با شرکت در فعالیت های آموزشی، فرهنگی و گردشگری اوقات خود را به گونه ای ارزشمند پرکنند. در برخی از شهرهای کشور ما نیز رفته رفته این گونه مراکز راه اندازی شده است (بیشتر زیر نظر شهرداری ها) ولی دامنه آنها محدود است و به دلیل تبلیغات ناکافی اغلب سالمندان امکان حضور در آنها را ندارند.

در نتیجه، تنها امکاناتی که برای بیشتر سالمندان مهیاست، پارک ها هستند. بسیاری از سالمندان به دلایل مختلف رفتن به پارک را دوست ندارند، یکی از آنها مساله آلودگی هوا و دیگری عدم مناسب سازی پارک هاست که باعث می شود سالمندان برای جلوگیری از ابتلا به بیماری های قلبی و تنفسی یا زمین خوردن از رفتن به پارک صرف نظر کنند.

از سوی دیگر، مشارکت اجتماعی در سلامت سالمندان خصوصا سلامت روان آنها نقش عمده ای دارد.

روابط اجتماعی کم سالمندان آنها را منزوی می کند

باید به این نکته نیز توجه کنیم که کاهش ارتباط با دوستان به دلیل بازنشستگی، بیماری یا از دست دادن آنها، جدا شدن فرزندان به دلیل تحصیل، ازدواج یا مهاجرت و… شبکه اجتماعی سالمند یا مهاجرت و… شبکه اجتماعی سالمند را محدود و او را به تنهایی و انزوا تهدید می کند، بنابراین سازمان ها و نهادهای مسئول ارائه خدمت به سالمندان باید هرچه زودتر درصدد برنامه ریزی برای اوقات فراغت آنها برایند تا سالمندان سالم تر و شادتر بمانند. این کار مقرون به صرفه نیز هست چون با پیشگیری از ابتلا به بیماری های روانی از هزینه های درمان سالمندان به میزان قابل توجهی می کاهد.

شیوه زندگی تان را تغییر دهید

اگرچه تلاش برای ارتقای کیفیت زندگی سالمندان مسئولیتی جمعی است، ولی نباید در این میان مسئولیت فردی خود سالمندان را نادیده گرفت. ماندن در خانه، روی گرداندن از فعالیت های ارزشمند و لذت بخش، انتخاب شیوه زندگی غیرفعال و… باعث می شود روحیه سالمندان به سمت افسردگی برود. هر فردی وقتی از دنیای بیرون می بُرد و به درون خود پناه می برد، خود را عملا در معرض انواع بیماری ها قرار داده است.

وقتی رویداد بیرونی جالبی را تجربه نکرده ایم که به آن فکر کنیم به کند و کاو در وضعیت خودمان می پردازیم و از آنجا که سالمندی با دشواری ها و استرس هایی همراه است دنیا را تیره و تار می بینیم. هرچه دلتنگ تر و بی حوصله تر شویم، آستانه تحملمان پایین تر می آید، درد بیشتری حس می کنیم و خود را ناتوان تر می بینیم. به عبارت دیگر، در چرخه معیوبی می افتیم که روز به روز بیشتر ما را به سوی ناامیدی می برد. برای شکستن این چرخه معیوب باید فعالانه برخورد کنیم.

*روان پزشک سالمندان، عضو هیات علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی

هفته نامه سلامت – دکتر مهشید فروغان*:

فعالیتهای موسسه خیریه حضرت نرجس خاتون (س)-4

دلیل تاسیس مجتمع بهزیستی در مزینان چه بود؟

یکی از سوالاتی که همیشه پرسیده می شدو می شود این است که : دلیل تاسیس مجتمع خدمات درمانی بهزیستی در مزینان با این وسعت چه بود ؟و اینکه آیا در مزینان نیاز به چنین مجتمعی می باشد ؟

روابط عمومی موسسه جهت پیدا نمودن جواب سوالات مصاحبه ای را با مدیر عامل موسسه ترتیب داده که با خواندن آن به نظر می رسد جواب بسیاری از سوالات داده شود.

روابط عمومی:

سر کار خانم گلستانی ضمن سلام و خسته نباشید می خواستم از زبان خود شما دلیل تاسیس مجتمع بهزیستی مزینان را بدانم.

بسم اله الرحمن الرحیم

        تا توانی به جهان خدمت محتاجان کن     تا دمی ،یا رقمی،یا قدمی یا قلمی

همان گونه که در گزارشات قبلی توضیح دادم گرفتن مجوز برای تاسیس مرکز پیش دبستانی و مهد کودک منجر به گرفتن مجوز فعالیت مجتمع خدمات بهزیستی غیر دولتی شد.بعد از بررسی ها که به عمل آمد و قبلاً گفته شد خیرین مزینانی 45 سال قبل زمینی به متراژ27 هزار متر را به بهزیستی وقف نموده بودند که فضای کوچکی از آن بعنوان مهد کودک انتخاب و بعد از مدتی فعالیت تعطیل شده بود.

موقعیت مکانی موجود مناسب بودبرای گرفتن مجوز مجتمع خدمات بهزیستی  اما اینکه قرار است در آینده چه اتفاقی بی افتد و این مکان به یک مرکز با این وسعت تبدیل گردد اصلاً در فکر ما نبود تا اینکه مجوزهای لازم برای مرکز پیش دبستانی و مهد کودک گرفته شد و بعد از بازسازی مکان فعلی که قبلاًبصورت مفصل توضیح داده ام شروع به ثبت نام از کودکان و نونهالان مزینانی نمودیم .

روزهای اول بدلیل اینکه اهالی محترم مزینان از افتتاح مرکز خبر نداشتند استقبال چندانی صورت نگرفت در نتیجه مجبور شدیم به خانه ها سر کشی کنیم و خبر مرکز را بدهیم ،با رفتن به داخل خانه ها دنیای جدیدی به رویمان باز شد متوجه معضلی بی صدا در زیر پوست مزینان گردیدیم ،

وجود سالمندانی بدون قوای حرکتی ،معلولین جسمی حرکتی ،ذهنی،افراد نابینا و کودکان معلول

دیدن این افراد من را  دگر گون کرد و با مجوزی که داشتم به فکر این افتادم که آیا موسسه ای جهت کمک به این افراد تاسیس کنم یا نه؟ تا اینکه در خانه ای خانمی نود ساله را دیدم که تنها و زمینگیر بود و گفته می شد در روز یک وعده غذای گرم هم نمی خورد و اگر همسایه ها به او سرکشی نکنند آن روز را گرسنه می ماند.با دیدن این منظره دیگر بصورت صد در صد مصمم به تاسیس مجتمع گردیدم .

ابتدا با تعدادی از همکاران جهت داشتن مدرک کافی برای ارائه به مسئولین شروع به آمارگیری از منطقه نمودیم و تعداد100 پرونده بصورت CBR،و 50 پرونده حمایتی تشکیل دادیم و شروع به رایزنی با مسئولین جهت احداٍث ساختمان مجتمع گرفتیم ،بعد از متقاعد کردن مسئولین و مشخص شدن نیاز منطقه به چنین مرکزی کلنگ احداث آن در مراسمی که تعدادی از مسئولین منطقه حضور داشتند زده شد.

ادامه دارد.....

CBR به پرونده هایی گفته می شود که بیمار در منزل توسط مددیار تحت کنترل قرار می گیرد