وقف .... سه حرف بیشتر نیست اما حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. می‌شود  و او آن را به ویرانی دنیا، قاف آنرا به قرب و نزدیکی به خداوند و فا آنرا به فانوس هدایت بشر تشبیه کرد و شاید هم بارها در گوشمان زمزمه کند که من روشنایی تاریکی شبهایتان می‌شوم، امید قلب‌های ناامیدتان می‌شوم، عصای دستان فرتوتتان می‌شوم و بالاخره ره توشه معنوی سفر دور و دراز آخرتتان می‌شوم. اگر شیطان بگذارد لحظه‌ای به نوای دلمان گوش جان بسپاریم، می‌شنویم که خداوند به طریقی می‌خواهد از دریای بی‌پایان رحمتش سیرابمان کند. آنجا که کودک یتیم بی‌نوایی را می‌بینیم ، آنجا که جوانی بی‌خانه و آواره می‌بینیم،‌ آنجا که پدری مهربان و با آبرو را به خاطر چند برگ چک بی‌ارزش پشت میله‌های زندان می‌بینیم،‌ آنجا که اشک چشمان مادری را که به خاطر تهیه کردن جهیزیه دخترش سرازیر می‌شود می‌بینیم و آنجا... آنجا... آنجا و هر کجای دیگر. بدان که در همه این صحنه‌ها خداوند فرصتی برایمان گذاشته تا ما را به آنجایی که شایسته رسیدنیم برساند. پس در همه این صحنه‌ها به یاد بیاور لحظه‌ای خداوند بزرگ را و پشت پای محکمی به همه دنیا و مال و منالت بزن و با مهربانی و بدون منت بگیر دست ناتوانی را که به سویت دست دراز کرده باشد که کار خیرت‏ مورد قبول خداوند واقع شود و عصای محکمی شود درهمه سختی‌ها تا بتوانی بر آن تکیه کنی. باشد که اینگونه باشد.