چگونه با کودکان عقب مانده ذهنی برخورد کنیم؟

پنج نکته درباره رفتار با افراد عقب مانده ذهنی

حتماًمی‌دانید که عقب ماندگی ذهنی یک بیماری مغزی است و فرد عقب مانده ذهنی،فردی است که سن عقلی او از سن تقویمی‌اش کمتر است. این بیماری در اثراختلالات ژنتیکی و یا دیگر عوامل مثل شرایط دوران بارداری و زایمان مادر به وجود می‌آید.

اولین نکته‌ای که قبل از هر چیز والدین و دیگر اعضای خانواده این افرادباید بدانند این است که از داشتن چنین فردی (فرزند، خواهر یا برادر) احساس ناراحتی نکنند و خجالت نکشند.

در برخی موارد دیده شده است که اطرافیان این افراد بخصوص والدین احساس گناه می‌کنند و این موضوع باعث بر هم ریختگی روابط عاطفی آن‌ها با اعضای خانواده می‌شود در حالی که معمولا فرد عقب مانده ذهنی درک عاطفی و هیجانی مناسبی از محیط اطراف خود دارد، پس به شما توصیه می‌کنم:

* در اولین گام، وی را کاملا بپذیرید. البته با توجه به سن او احتمالا باید این پذیرش اتفاق افتاده باشد.
 

* نکته دومی که باید بدانید این است که انتظارات خودتان را از او در حد توان و ظرفیتش مطرح کنید. این کار می‌تواند در قالب واگذاری کارهای ساده و قابل انجام و ب نوعی راحت به او محقق شود.
 

*در گام سوم سعی کنید با واگذاری کارهای کوچک و در حد توان، ظرفیت و توانمندی‌های شخصی او را بالا ببرید. واگذاری کارهای شخصی به خودش با نظارت شما کمک بزرگی به اوست.

* نکته چهارم و در خور توجه که خانواده‌های این افراد باید در نظر گیرند
این است که آن‌ها را از محیط‌های طبیعی و اجتماعی به دلیل مشکلی که دارند
جدا نکنند. جداسازی این افراد در صورتی که مشکل خاصی یا نیاز به مراقبت جدی
نداشته باشند توصیه نمی‌شود.

* نکته پنجم که تاکید بسیار زیادی باید روی آن انجام گیرد، پرهیز از تحقیر و تنبیه این قبیل افراد است. به هیچ وجه به خودتان و به دیگران اجازه ندهید که آن‌ها را مسخره کنند.

* برای آموزش او می‌توانید به سازمان بهزیستی مراجعه و از نحوه خدمات آموزشی که از طریق این سازمان قابل ارائه است اطلاع پیدا کنید. همچنین مراکزی در بیشتر شهر‌ها وجود دارد که معمولا به صورت خیریه اداره می‌شود و می‌توانند کمک‌های آموزشی مناسبی را به او ارائه کنند.

باز نشر از:http://www.iranneeds.com

رفتار با کودکان عقب مانده ذهنی

در گذشته های بسیار دور که بشر تمدن چندانی نیافته بود، این افراد را به دلیل بیماری شان دیوانه، مجنون و جن زده خوانده و آنها را محبوس کرده و یا به مرگ محکوم می کردند اما به تدریج از قرن هجدهم این نگرش تغییر یافت.

روان پزشک معروف فرانسوی، «فیلیپ پنیل»، در این زمان در اقدامی شگرف زنجیر را از دست و پای بیماران عقب مانده ذهنی باز کرد و برخلاف دیگران با ملاطفت به دلجویی از آنان پرداخت و حتی برای آنها برنامه های تفریحی و گردشی در نظر گرفت.

در واقع اولین دوره توجه به مسایل بیماران روانی و عقب ماندگان ذهنی، انقلاب کبیر فرانسه و برابری حقوق افراد اجتماع بود و انقلاب صنعتی، دولت ها را به تعلیم و تربیت کلیه افراد کشور موظف کرد و از همین جا مساله آموزش و پرورش کودکان استثنایی نیز مورد توجه واقع شد.

و بالاخره در قرن بیستم بود که عقب ماندگی هایی که به علل اختلالات متابولیکی، نقص های کروموزومی، بیماری های مادر در دوران بارداری و عوارض زایمان و ده ها علت دیگر که باعث بروز این عوارض در کودکان می شوند، کشف شد و راه را برای پژوهش و درمان این افراد هموار ساخت.

اما نکته قابل توجه در این باره مشکلات گوناگونی است که خانواده، بستگان، آموزشگاهها، مراکز درمانی و افراد پیرامونی عقب ماندگان ذهنی با آنها مواجه هستند و شاید بی علت نباشد که پروفسور رابرت لافون، استاد بیماری های اعصاب و روان فرانسه مشکلات کودکان عقب مانده را تنها یک بیماری محسوب نمی کند بلکه آن را معضلی اجتماعی نیز برمی شمرد.

متاسفانه طبق نظر کارشناسان اکثر مردم شناخت صحیحی از توانایی معلولان ذهنی نداشته و این قشر از جامعه هنوز از رفاه اجتماعی برخوردار نیستند یعنی به عنوان یک انسان در جامعه احساس امنیت اجتماعی و اقتصادی نداشته و فاقد یک زندگی مطلوب و معمولی هستند.

بنابراین رفتار آنها شاید کمی با بقیه فرق کند ولی آنها هم یک انسان و ساکن این اجتماع هستند و حق دارند از تمام امکانات موجود مثل بقیه استفاده کنند. شاید اگر مردم از توانایی ها و احساسات پاک و بی آلایش این کودکان باخبر شوند، دیگر این گونه به آنها ننگرند، ولی اکثر مردم ترجیح می دهند تا جای ممکن خود را از این بیماران به دور نگه دارند.»

برگرفته از:

http://nininazi89.blogfa.com